Asin at Sampaguita by Odette Galino

Asin at Sampaguita
By Odette Galino

Naikuwento sa akin ng anak kung si Aldrin Galino na may dalawang bata, naglalako daw ng Asin at Sampaguita sa school nila, at dahil sa natutuwa siya sa mga bata palagi siyang bumibili ng paninda nila.

Naalala ko tuloy noong araw ng kasal ko.
Unang regalo natanggap namin ay isang Karitong Asin galing kay Mang Joe na kapitbahay namin.
Ilalako sana ni Mang Joe ang paninda niya pero ng napadaan siya sa bahay namin nakita niyang lahat ay abala sa pag-hahanda.
Natigil sandali ang pag- make-up sa akin ng ipatawag ako ni Kuya Carlito dahil sa ako raw dapat mismo ang tumanggap ng regalo.
Nakaka-touch: grabe kasi; imbes na kumita sa Mang Joe sa araw na iyon ay mas pinili niyang iregalo ang paninda niya. 

Sampaguita - meron kaming suki noon na batang babae na naglalako ng Sampaguita sa kanto ng EDSA and Quezon Avenue.
Tuwing madaling araw inaabangan niya ang pag-daan namin.
At dahil siguro sa antok at pagod niya, palagi siyang naka-simangot kaya binsagan namin siyang Simang.
Sa tuwing tinatawag namin siyang Simang napapangiti siya at nababawasan ang pagod niya madalas kasi pinapakyaw namin ang paninda niya. Kaya nakakauwi siya ng maaga.
Lumipas man ng maraming taon, hindi ko makalimutan ang tulad nila Mang Joe at Simang.
Kamusta na kaya sila?

Childhood's church

Apo Church: Angeles City, Pampanga

I used to fly kites at noon on the basketball court in front of this church when I was a boy. I remember the sun directly above me, making my shadow a round, dark puddle at my feet. The silence seemed to ring from the dark interior of the church and from the cool shades where the dusty leaves bowed. The tree has aged exactly as I did since then. Last time I passed through the place, the bleachers on both sides of the court (now just a parking place, I think) were gone. The silence and the kites too. The tree will live on even after my memory of this place melts in the sun.